АлЭС-те тоғысқан тағдыр: Артен мен Диляраның хикаясы

2012 жылы Алматы қаласында желді, алтын күз болды. Жапырақтары кеңсе терезелерінің сыртында айналды, ал сол кездегі Отын қабылдау және түсіру орталығының жас жөндеу жөніндегі инженері Артен Шабақов, Басқарушы директордың хатшысы Айнұр Нұрғалиеваның үстеліндегі «барлығын кездейсоқтық өзгертеді, дәлірек айтсақ, күміс жақтау…» бұл маусым ол үшін мәңгіліктің басы болатынын ойлаған да жоқ.

– Бұл кім? – деп сұрады даусындағы дірілді жасыруға тырысып. Суретте көздері дала жұлдыздарындай жымыңдаған қыз күліп тұрған.

– Менің әпкем, Диляра. Танысқыңыз келе ме? – Айнұр оның реакциясын зерттей отырып, көзін қысып қалды.

Артеннің қалағаны соншалық, Айнұрды өзіне жақтасы болуға көндіруге бір ай уақыт жұмсады. Ол оған: «Екеуміз де құртты жақсы көреміз!» деп қисынсыз дәлелдермен келді. «Бұл дау емес», – деп жауап берді ол. «Мен оған қазақ вальсін үйренемін!» – «Алдымен ұшқыш емес екеніңді дәлелде». Соның салдарынан Айнұр: «Оны ренжітсең, менің кегім Сарыарқаның қысқы суығынан да суық болады» деп сыбырлады.

Ол Диляраға алғашқы хатын ақын сияқты біресе өшіріп, біресе қайта жазып жіберді. Ал ол жауап бергенде уақыт тоқтап қалғандай секілді болды. Олар M-агент арқылы сөйлесті – ұзақ уақыт жүктелетін ескі мессенджер болды, бірақ олар үшін әлемдер арасындағы көпір болды.

Олардың алғашқы кездесуі аңыздағы көрініс сияқты болды. Артен галстугін үрейлене түзеп, ертерек келді. Міне, ол – ерте көктемнің түсіндей көйлек киіп, бар үрейін ғайып еткен күлкісімен алдында тұрды. Оның жанарында Қозы Көрпеш пен Баян сұлу туралы көне аңызда жырланған «Тағдыр сұрамайды – ол жетелейді» дегенді көрді.

Кездесулердің соңы келесідей жалғасып жататын: сюжеттері ұмытылып қалатын кинотеатрларға барумен аяқталатын немесе түнгі Алматыдағы серуенге, армандар туралы әңгімелерге ұласып кететін. Диляраның бала кезінде өрнек тігуді қалай үйренгенін әңгімелеп отырғаны кезінде, Артен сиқырлы әлемге еніп кеткен күйде қызыға тыңдайтын.

Бірақ тағдыр өзінің шынайы ойнақылығына басып, тосынсый дайындап қойған екен. Жарты жыл өткеннен кейін Артеннің досы – Өнеркәсіптік қауіпсіздік және еңбекті қорғау басқармасында жұмыс істейтін Азамат Шақаров оны «мінсіз келінмен» таныстыру керек деп шешті. Шаруашылық басқармасы бастығының кабинеті бос тұр еді. «Ол қазір ғана осында болатын!» – деді Азамат. Олар қайта оралған кезде Артен қалшиып тұрып қалды: үстел басында сол қыздың өзі отыр еді.

– Диляра? – деді, олардың дауыстары жарыса шықты.

– Сіздер… таныс па едіңіздер? – Азамат оларға дала сағымын көргендей таңырқай қарады.

– Бұл менің қызым ғой, – деп күліп жіберді Артен, ал Диляра болса, беттері қызарып кеткен күйде көздерін төмен түсірді.

Үш жыл бір күндей зулап өте шықты. Шілде айында «АлЭС» АҚ «Жарқын Болашақ» жастар ұйымындағы достардың шат-шадыман күлкісіне кенелген үйлену тойы да тойланды. Артен ол үшін өзі жасырын дайындық жасап жүріп арнаған «Seni suyemin» әнін орындап тұрған кезде Диляра ақ қызғалдақтан жиналған гүл шоғын кеудесіне басып жылап тұрды.

Қазіргі таңда олардың үйінен шат күлкі естіледі: анасының бадамдай көздерін өзіне мұра еткен Жасмин және ерке қылықтары әкесіне өзінің балалық шағын еске салатын Бисұлтан. Олар қатар өз махаббаттарын «жастар ұйымынан» тапқан бес жұп бар. Тіпті кезінде Диляра үшін «күзетші» болып жүрген қатал Айнұрдың өзі, Нұржанның тегіне өтіп, «Сендердің махаббаттарың – бақыт вирусы сияқты!» деп күліп қояды.

Білесің бе, – дейді Артен кешкі уақытта Диляраның қызына би үйретіп отырған сәтіне көз тастап, – біздің тарихымыз аңыздың жалғасы іспетті. Тек дала орнына – «АлЭС», домбыра орнына – M-agent, ал Баянның орнында – сен.

Жасминнің басындағы сәукелесін түзетіп жатқан Диляра күлімсіреп: «Сен ең басты нәрсені ұмытып кеттің: Қозы Көрпеш пен Баян Сұлу жер шалғайлығына қатысты қиындықты еңсерген болса, біз – күмәнімізді еңсердік. Және жеңіске жеттік те».

Қозы Көрпеш пен Баян Сұлу күні олар жөніндегі әңгіме келесіні еске салады: махаббат ыңғайлы жолды талғамайды. Ол кездейсоқ келіп, ниет сынға түседі, ал сенім пайда болған жағдайда екі тағдыр бір өрнекпен – ЖЭО түтіндік мұнараларынан да берік, Алматы шамдарынан да жарық болатындай нақышта өріледі.

Әңгіменің бәрі үстел үстіндегі суреттен басталған сияқты еді ғой…